Το Δέλτα του Δούναβη είναι ίσως ο πιο άγνωστος και ανέγγιχτος φυσικός θησαυρός της Ευρώπης κι αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Πρόκειται για έναν μαγικό κόσμο με ποτάμια, κανάλια, λίμνες, αμμουδιές και δάση με αποικίες σπάνιων πουλιών! 

Σ’ αυτήν μας την διαδρομή θα ξεκινήσουμε απ’ την Dubova, θα φτάσουμε στο χωριό Calafat, θα συνεχίσουμε να οδηγούμε παράλληλα με τα βουλγαρο-ρουμανικά σύνορα ανακαλύπτοντας τον οικισμό Ruse, ενώ θα κάνουμε μία ιδιαίτερη πλωτή περιήγηση στο Δέλτα του Δούναβη και θα καταλήξουμε στην Sulina. Αυτό το roadtrip είμαστε σίγουροι θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη σου κι ελπίζουμε να σ’ εμπνεύσει και για τις δικές σου περιπέτειες! Φύγαμε λοιπόν.

Ξεκινάμε την διαδρομή μας δυναμικά με μαγευτική θέα στον ήρεμο και επιβλητικό Δούναβη! Ανεβαίνουμε στο ύψωμα που βρίσκεται στην μικρή πόλη Dubova και αποτελεί στην ουσία ένα μπαλκόνι με συναρπαστική όψη της τριγύρω περιοχής.

Απ’ αυτό το σημείο θα μπορέσεις να θαυμάσεις ένα απ’ τα πιο θεαματικά περάσματα του Δούναβη! Περίπου στα 1.700 χλμ ο ποταμός σπάει το λεγόμενο τόξο των Καρπαθίων, δημιουργώντας ένα φαράγγι που όλο και στενεύει, ώσπου τελικά καταλήγει να έχει συνολικό πλάτος μόλις 150 μ. Αυτό το στενότερο σημείο είναι οι λεγόμενες Σιδηρές Πύλες!

Ακούγεται δραματικό και φέρνει ίσως στο νου σου δίνες, στροβιλισμούς και ορμητικά ρεύματα αλλά τίποτα απ’ αυτά δεν θα δεις. Αντιθέτως, ο Δούναβης μοιάζει μάλλον με μία ήρεμη ορεινή λίμνη! Αυτή η εικόνα διαμορφώθηκε μόλις το 1970, όταν η τότε Γιουγκοσλαβία και η Ρουμανία έφτιαξαν εκεί ένα φράγμα και λίγο πιο κάτω έναν τεράστιο υδροηλεκτρικό σταθμό. Ονομάστηκε κι αυτός Σιδηρές Πύλες (Portile de Fier). Πρόκειται για ένα κομβικής σημασίας μεγαθήριο για την ανανεώσιμη ενέργεια, καθώς παράγει ετησίως περίπου 2.300 μεγαβάτ ρεύματος!

Αυτή ήταν η αφετηρία του ταξιδιού μας στον Δούναβη! Οι Σιδηρές Πύλες αποτελούσαν πάντα μία σημαντική διασταύρωση. Στην δυτική πλευρά του ποταμού, θα βρεις τον «γνωστό» Δούναβη, εδώ βρίσκονται το Regensburg, το Linz, η Βιέννη και η Βουδαπέστη, οι διάσημοι αμπελώνες και οι ουγγρικές πεδιάδες. Γνωστοί, δημοφιλείς και αγαπημένοι ταξιδιωτικοί προορισμοί.

Γνωρίζοντας τη Μεγαλοπρεπή Βιέννη, τα Αξιοθέατα και το Φαγητό

Τι βρίσκεται όμως στα ανατολικά, όπου ο μήκους 2.783 χλμ ποταμός σχηματίζει ένα φυσικό σύνορο μεταξύ Ρουμανίας και Βουλγαρίας και διασχίζει άλλα περίπου 1700 χλμ μέχρι το Δέλτα και τις εκβολές του; Τι μας περιμένει εκεί, σ’ απόσταση ούτε δύο ωρών με το αεροπλάνο και σε μία περιοχή ξένη και άγνωστη; Τι θα βρούμε άραγε στη Βλαχία, στην Dobrudscha και σ’ όλες αυτές τις περιοχές με τα παράξενα ονόματα;

Κατευθυνόμαστε λοιπόν ανατολικά και μέσω του επαρχιακού δρόμου, φτάνουμε στην Drobeta-Turnu Severin, μία πόλη με 100.000 κατοίκους. Μας τραβάει την προσοχή το τεράστιο ναυπηγείο που βρίσκεται εκεί, ζωντανή ανάμνηση μιας άλλης εποχής! Σήμερα αποτελεί ένα σημείο σκουριάς, αποσύνθεσης και εγκατάλειψης. Βλέπουμε ένα ρολόι του οποίου οι δείκτες μάλλον έχουν σταματήσει να κινούνται για πάνω από 30 χρόνια!

Τα ερείπια ενός γερανού στο τελευταίο φως της μέρας, μισοσαπισμένες μαούνες, αγκυροβολημένες για πάντα με χοντρά ατσάλινα καραβόσχοινα. Τα τζάμια στις αίθουσες εργασιών είναι σπασμένα. Μέσα ο εξοπλισμός είναι ανέγγιχτος και σου δίνεται η αίσθηση ότι δεν έχεις παρά να καθαρίσεις τη σκόνη, ν’ ανοίξεις τους διακόπτες και η ζωή θα αρχίσει να κυλάει ξανά. Στην πόλη μην παραλείψεις να επισκεφτείς και τον επιβλητικό πύργο του Νερού, ο οποίος σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και που στο παρελθόν χρησίμευε για να προμηθεύονται οι κάτοικοι νερό!

Η πόλη έχει ιδιαίτερο χρώμα τη νύχτα κι αυτό θα στο αποδείξει το θέατρο της πόλης με το πολύφωτο σιντριβάνι ακριβώς μπροστά του!

Φεύγοντας απ’ την Drobeta-Turnu Severin, σε πολλά σημεία που διασχίζουμε, τα τοπία μοιάζουν εξωπραγματικά. Περνάμε από περιοχές με άφθονη βλάστηση, από λιβάδια γεμάτα λουλούδια, από όχθες και καλαμιώνες που μοιάζουν σαν να έχουν βγει από παραμύθι, από κήπους αγροτόσπιτων που ξεχειλίζουν από ευφορία και μέσα στις ειδυλλιακές αυτές εικόνες υψώνονται βιομηχανικά ερείπια, καμινάδες που καταρρέουν και εγκαταλειμμένες αίθουσες. Φτάνουμε σ’ ένα σύγχρονο έργο, στην μικρή πόλη του Calafat, με τους μόλις 18.000 κατοίκους. Εκεί θα βρεις μία απ’ τις ελάχιστες γέφυρες που υπάρχουν στην περιοχή και θα σου μαγνητίσει κατευθείαν το βλέμμα!

Το Calafat αποτελεί, ίσως την πιο πράσινη πόλη του Δούναβη. Εδώ θα βρεις βελανιδιές, φτελιές άλνους, πραγματική φυσική πανδαισία! Μην παραλείψεις να επισκεφτείς την μικρή στεγασμένη αγορά της πόλης, που αποτελεί και το ανεπίσημο κέντρο του Calafat. Φρεσκοψημένα κουλούρια με σουσάμι, που δίνουν μία αίσθηση Ελλάδας και ανατολής!

Τι να περιμένεις από ένα ταξίδι στην Μπρατισλάβα;

Αφού ξαποστάσαμε και απολαύσαμε το Calafat, καιρός να ξεκινήσουμε, να διασχίσουμε μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα και να κατευθυνθούμε στο Ruse, πόλη της βόρειας Βουλγαρίας. Η γειτνίαση του Ruse με τον Δούναβη έχει αφήσει ευδιάκριτα τα ίχνη στην αρχιτεκτονική του και όχι μόνο!

Το 1900, ήταν μία μικρή μητρόπολη που – μέσω του ποταμού – συνδεόταν με το Βελιγράδι, τη Βουδαπέστη και τη Βιέννη.

Εδώ γεννήθηκε ο συγγραφέας Ελίας Κανέτι, ένας απ’ τους σημαντικότερους γερμανόφωνους συγγραφείς του 20^ου αιώνα, ο οποίος βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1981. Στις αναμνήσεις του περιγράφει την πόλη σαν ένα  πολυπολιτισμικό χωνευτήρι, αφηγείται πως τον σημάδεψαν οι φωνές και οι γλώσσες των Γερμανών, των Ρώσων, των Βουλγάρων, των Ρουμάνων των Τούρκων και των Ελλήνων και πως αυτές οι φωνές τον ακολούθησαν σ’ όλη του τη ζωή.

Πέρνα έξω απ’ το σπίτι που γεννήθηκε ο Κανέτι και χάζεψε την πρόσοψη του κτηρίου. Θα σε μαγέψει με την όψη της αλλά έχε στον νου σου, ότι αυτή είναι ό,τι σώζεται απ’ το σπίτι, καθώς από πίσω δεν υπάρχει δυστυχώς ούτε μία πέτρα όρθια.

Εάν έχεις χρόνο και διάθεση σου προτείνουμε να μπεις λίγο στην ενδοχώρα της Βουλγαρίας και να κατευθυνθείς προς το Veliko Tarnovo, η πότε άλλοτε πρωτεύουσα της Βουλγαρίας και η οποία αποτελεί χωρίς υπερβολή την ωραιότερη πόλη ολόκληρης της χώρας!

Αναφέρεται συχνά ως η Πόλη των Τσάρων και βρίσκεται στον ποταμό Γιάντρα. Είναι πασίγνωστη ως η ιστορική πρωτεύουσα της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας, προσελκύοντας πολλούς τουρίστες με τη μοναδική αρχιτεκτονική της.

Η παλιά πόλη απλώνεται πάνω σε τρεις λόφους: στον Τσάρεβετς, στην Τραπέζιτσα και την Σβέτα Γκορά (το οποίο μεταφράζεται στα Ελληνικά ως Ιερό Βουνό, δηλ. Άγιον Όρος), που υψώνονται μέσα στους μαιάνδρους του Γιάντρα. Στον Τσάρεβετς είναι τα ανάκτορα των Βουλγάρων αυτοκρατόρων και το Πατριαρχείο, ο Πατριαρχικός Καθεδρικός, καθώς επίσης και μια σειρά διοικητικών και οικιστικών κτιρίων που περιβάλλονται από μεγάλα τείχη. Η Τραπέζιτσα φημίζεται για τις πολλές εκκλησίες της και ως η πρώην κύρια κατοικία των ευγενών. Σίγουρα είναι μία πόλη με ιδιαίτερη ιστορία, όχι τόσο γνωστή στο ελληνικό κοινό κι αξίζει να την επισκεφτείς!

Τέλος, να σημειώσουμε ότι εάν βρεθείς στην περιοχή πρέπει να περάσεις απ’ την εκκλησία της Γέννησης του Χριστού στο Arbanassi.

Εξωτερικά δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο αλλά μόλις μπεις μέσα θα εντυπωσιαστείς πραγματικά! Σχεδόν κάθε τετραγωνικό εκατοστό είναι διακοσμημένο με βιβλικές παραστάσεις και εικόνες. Το χαμηλό αλλά και ασυνήθιστο κτίσμα που χρονολογείται στα τέλη του 16ου αιώνα, θεωρείται ένας απ’ τους πιο εντυπωσιακούς ναούς της Βουλγαρίας!

Μετά απ΄αυτή τη σύντομη παράκαμψη κινούμαστε κατά μήκος του Δούναβη, αφού περάσουμε την πόλη Silistra, περνάμε τα σύνορα και επιστρέφουμε στη Ρουμανία και κατευθυνόμαστε προς το Δέλτα του Δούναβη. Προορισμός μας η βιομηχανική πόλη-λιμάνι Tulcea. Η πόλη έχει 70.000 κατοίκους και βρίσκεται χτισμένη πάνω σ’ ένα μεγάλο τόξο του Δούναβη, ενώ αποτελεί και πύλη για το Δέλτα του ποταμού! Αφήνουμε το αμάξι μας στην άκρη και παίρνουμε βαρκάκι που οδηγεί στο δέλτα. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν δρόμοι που μπορείς να ακολουθήσεις για το Δέλτα του Δούναβη. Αυτό δεν μας ενόχλησε καθόλου όμως γιατί έτσι μπορούμε να απολαύσουμε καλύτερα των κόσμο των ζώων και των πτηνών και να αφεθούμε στην μοναδικότητα του φυσικού τοπίου!

Αυτά τα πλοιάρια μοιάζουν με πλωτά ξενοδοχεία και συνολικά η εκδρομή μας στο Δέλτα κράτησε 4 μέρες. Οι υποδομές είναι απλές αλλά το σέρβις και η εμπειρία απλά εξαιρετικές!

Το πλωτό αυτό μας σπίτι το κινεί ένα ρυμουλκό και αφού ακολουθούμε την πορεία του ποταμού, αφήνουμε πίσω μας τον πολιτισμό, την πόλη, το λιμάνι και παραδινόμαστε στην μαγεία του τοπίου.

Το Δέλτα του Δούναβη είναι ίσως ο πιο άγνωστος φυσικός θησαυρός της Ευρώπης. Μ’ έκταση γύρω στα 5.800 τετραγωνικά χιλιόμετρα αποτελεί και την μεγαλύτερη περιοχή με καλάμια στον κόσμο. Ένας μαγικός κόσμος από ποτάμια, κανάλια, μικρές λίμνες, καλαμιώνες, αμμώδεις υφάλους και δάση που βρίσκονται μέσα στο νερό.

Με μικρές εξωλέμβιες μηχανές μπαίνουμε στο Δέλτα και πλησιάζουμε τους πελεκάνους, τους μεγάλους πρωταγωνιστές, καθώς δυστυχώς αποτελούν τους τελευταίους του είδους τους στην Ευρώπη. Έχουν απομείνει μόλις μερικές εκατοντάδες πελεκάνοι, που περνούν εδώ το καλοκαίρι τους κι έπειτα πετάνε για την Αφρική.

Περνάμε στη στεριά, κοντά στο χωριό Latea για να δούμε ελεύθερα άλογα, που ζούνε στην περιοχή. Αυτά τα άλογα ήταν οικόσιτα, τα οποία χρησιμοποιούνταν για εργασίες αλλά το έσκασαν και έτσι στο Δέλτα του ποταμού δημιουργήθηκε ένα ημιάγριο κοπάδι, γύρω στα 5.000 άλογα.

Μετά από εντολή Ιταλών μαφιόζων, οι κυνηγοί ζώων δωροδόκησαν τους ανθρώπους του χωριού και τους λιγοστούς αστυνομικούς και δασοφύλακες. Έπιασαν τα ζώα και τα μετέφεραν με φορτηγά για να τα πούλησουν στα κρεοπωλεία. Όταν οι αρχές κατάφεραν να σταματήσουν όλο αυτό, είχαν μείνει μόνο 2.000 άλογα. Σήμερα το κοπάδι μεγαλώνει και πάλι.

Συνεχίζουμε αυτή την πλωτή «νομαδική» ζωή στο ποτάμι, που τόσο πολύ μας μάγεψε. Είναι αλήθεια υπέροχο να μπορείς ανά πάσα στιγμή να βουτάς στα ολοκάθαρα νερά που βρίσκονται κυριολεκτικά στην πόρτα σου. Φτάνουμε λοιπόν στο τέλος της διαδρομής μας. Σταματάμε για λίγο σε μία σκουριασμένη και στραβή πινακίδα, δίπλα στον υπαίθριο κατανεμητή ρεύματος στο λιμάνι της Sulina, στις εκβολές του Δούναβη, που γράφει 0 χλμ. Όπως είναι γνωστό, στον Δούναβη τα χιλιόμετρα μετριούνται απ’ τις εκβολές και όχι απ’ την πηγή, η οποία δεν μπορεί να οριστεί με σαφήνεια. Σήμερα ο Δούναβης δεν τελειώνει στο χιλιόμετρο μηδέν. Από τότε που τοποθετήθηκε η πινακίδα, τον 19^ο αιώνα, το Δέλτα επεκτάθηκε άλλα 14 χλμ προς τη Μαύρη Θάλασσα – και συνεχίζει να επεκτείνεται!!